Prognoza na styczeń 2021

Upadek mitu.
Czy ma sens używanie technik prognostycznych w horoskopie kogoś, kto nie żyje? Czy po śmierci człowieka „coś” się dzieje w jego horoskopie? To ważny problem, z którym astrolodzy próbują się uporać od dość dawna. Jeśli jednymi z najlepiej zarabiających muzyków i piosenkarzy są takie osoby jak Elvis Presley, Michael Jackson, David Bowie, które już od dawna nie żyją, to znaczy, że „coś” po nich zostaje, czyli energia, a zatem horoskop „pracuje” i po ich śmierci.

Papież Jan Paweł II nie żyje już od szesnastu lat, ale jego spuścizna, dzieło i miejsce w historii są mocne – zwłaszcza w jego ojczyźnie, gdzie jest powszechnie czczony i wielbiony. Powiedzenie, że dla przeciętnego Polaka papież Jan Paweł II to bohater, wybitny przywódca Kościoła, czczony święty, to tak jakby nic nie powiedzieć. JP II to archetyp, narodowy mit, postać wręcz boska, uosabiająca emocje Polaków, ich sny, legendy, apokryficzne opowieści – to przeniesiony do panteonu symbol polskości. Nie ma tu już znaczenia, jak ta pomnikowa figura jest uosabiana – przez jego spuściznę intelektualną, działania polityczne, czy też ludową wersję w postaci kiczowatych rzeźb. Nie ma w Polsce miasta, które nie miałoby ulicy Jana Pawła II, nie ma katolickiego domu, w którym papież nie miałby swojego miejsca, obrazów, figurek i medalików.

Papież jak dobry pasterz prowadził nas przez meandry ciężkich chwil komuny, niósł nadzieję w ponurych czasach stanu wojennego, wprowadzał nas w demokrację i zachęcał do wejścia do Unii Europejskiej. Ale Jan Paweł II miał też inną twarz – konserwatysty, bezkompromisowego obrońcy „życia poczętego”, surowego moralizatora i strofującego niegrzeczne dziadki ojca-wychowawcę. 

Jakkolwiek to wyglądało, poza niewielkimi kręgami ateistów, radykalnej lewicy i byłych funkcjonariuszy PRL-owskiego systemu nie istniała krytyka jego pontyfikatu i nauczania. Owszem, na świecie istniały mocno kontestujące jego panowanie nurty – z lewa i z prawa. Buntowali się przeciw niemu skrajni konserwatyści katoliccy reprezentowani przez Bractwo Piusa X i później zwolennicy arcybiskupa Lefebvre, którzy odrzucili reformy Soboru Watykańskiego II. Z lewej zaś strony – zwolennicy południowoamerykańskiej teologii wyzwolenia – marksizujących ruchów walczących z ponurymi dyktaturami w Ameryce Środkowej i Południowej, a jak się potem okazało, nie mniej radykalnej i okrutnej, niż ich prawicowi prześladowcy komunizującej lewicy (Nikaragua, Wenezuela, Salwador). 

Jednak papież stojący gdzieś po środku, walczący z radzieckim komunizmem, wspierający polską opozycję, pielgrzymujący po całym świecie, męczeńska ofiara terroryzmu, inicjujący odważne ruchy posoborowe – spotkanie w Asyżu religii świata, wdrażający ekumenizm, jednający się z Żydami i judaizmem wydawał się nowoczesnym, postępowym i światłym mężem stanu, wielkim przywódcą wielkiego Kościoła.