I otworzyły się im oczy

I otworzyły się im oczy

I otworzyły się im oczy.

Był na Ziemi taki czas, kiedy każdy kamień, każdy kwiat i każdy strumień były martwe. Czas, w którym wiatr tylko wiał i szeleścił, słońce ogrzewało skórę, a ziemia milczała w bezruchu. Człowiek był jedyną istotą, która potrafiła mówić. Śpiewać nie potrafił już prawie nikt. A przecież to śpiew przekazuje to czego słowa przekazać nie potrafią, tak więc na świecie gościł brak zrozumienia.
Ścinano drzewa, żeby zrobić z nich papier, a drzewa milczały. Zabijano zwierzęta, żeby zrobić z nich pokarm, one milczały. Istniał również czas, jedyna niewidzialna istota, w którą wierzono. Towar luksusowy.
Ciężko zrozumieć, gdzie toczył się świat, a nikt o to nie pytał.

***
- Otwórz oczy - mówił cichy głos, który można było usłyszeć spacerując lasem przy świetle księżyca.

- Otwórz oczy - szepnął ktoś, kiedy podniosłeś głowę do góry i odkryłeś, że jest tam niebo.

- Otwórz oczy - słychać było trochę głośniej, gdy popatrzyłeś w oczy żony i zobaczyłeś, że to nie oczy tylko gwiazdy.

Coraz więcej ludzi słyszało głos. Spacerując po ulicy można było dostrzec mężczyzn i kobiety rozglądających się wokół siebie lub zapatrzonych w niebo.
Nikt nie zadawał pytań bo wszyscy bali się odpowiedzi.
Przez kolejne lata świat toczył się dalej w niewiadomym kierunku zatrzymując się czasem na ułamek sekundy. Otwórz oczy.
Czasem ktoś odważył się przekazać szeptem pogłoski, które krążyły po Ziemi od pewnego czasu. Nikt nie wiedział co znaczą, owiane były tajemnicą i budziły w sercu tęsknotę.

- Mówili o tym starsi.
- Nadchodzą zmiany?
- Znów spadnie śnieg.
- Boję się.

W końcu nadeszła noc. Noc bez gwiazd, najciemniejsza z wszystkich nocy.
- Opowiesz mi bajkę o miłości?
- Nic nie widzę.

Noc była długa, pochłaniająca i duszna. A kiedy wszyscy stracili już nadzieję na nadejście dnia, rozproszyło ją światło.

I otworzyły im się oczy.